ΚΥΚΛΟΣ

Είναι απ'αυτά τα απογεύματα που δεν έχεις ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα να κάνεις και μιζεριάζεις.Κοιτάς απελπισμένα γύρω σου για ένα σημάδι που μπορεί έστω να σου ξυπνήσει την δημιουργικότητα και την φαντασία,που είναι αμετάπιστες και δεν σηκώνουν πολλά πολλά τέτοιες ώρες.Ξαπλώνεις μπας και πας να τους κάνεις παρέα.Τίποτα!Οι αισθήσεις στην "τσίτα" και εσύ έρμαιο της διάθεσης σου να πάψεις να σαπίζεις.Ε,τέτοιες είναι οι ώρες που κάνεις τις πιό "φιλοσοφικές" συζητήσεις με τον εαυτό σου..Του στύλ "γιατί να υπάρχει το σχολείο"..όχι,εντάξει ας σοβαρευτώ.Κλείνεις τα μάτια και αναλογίζεσαι.."τι έχω καταφέρει σαν άτομο;" ή "που ανήκω,βρε αδερφέ;"Τελικά μήπως όλα αυτά που κάνουμε είναι πλασματικά";"Μήπως τελικά δεν οι πράξεις μας δεν είναι αυτό που επιθυμούμε άλλα αυτό που θα θέλαμε να επιθυμούμε".Κάνοντας μικρά flash back σε γεγονότα πασχίζεις να τα απαντήσεις..Όλοι έχουν μια προσωπικότητα,ένα image..κάτι.Κι εσύ κι εσύ,πρέπει γιατί το κάν

Τελικά τίποτα δεν κρατάει για πάντα έτσι?Κανένας δεν μένει δίπλα μας ως το "τέλος"..Το θέμα είναι τι τους κάνει να απομακρύνονται απο κοντά μας..Οι άνθρωποι,οι σκέψεις,τα υλικά αγαθά(αναμενόμενο)στην περιπτωσή μου ο οίστρος. . Γιατί δεν μπορώ να γράψω πια?Δηλαδή δεν αξίζω να ακούσω την Ιωάννα να μου πει πόσο περήφανη είναι για μενα..Γεμίζω λύπη αλλά το ταλέντο που πήγε?Πέταξε κι'αυτό μαζί με την περηφάνια της Ιωάννας ή με εγγατέλειψε μαζί με εκείνον?Όχι δεν ήταν αυτός εγώ ήμουν αλλά πώς ήμουν.. Νόμιζα πως είχα γυρίσει όμως έμεινα πάλι στην θάλασσα.. Η αγάπη όμως χάνεται?Εξαφανίζεται μαζί μ'αυτούς ή μένει πιστή Πηνελόπη να τους περιμένει και να μας συντροφεύει όταν το τσιγάρο και τα δάκρυα γίνονται οι καλύτεροι μας φίλοι?Όταν το χθές απέχει ελάχιστα απ'το τώρα και δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι την παρουσία του δίπλα μας για να σταματήσει ο πόνος.Αν όμως η αγάπη εξαφανίζεται γιατί να υπάρχουν οι ανθρώπινες σχέσεις για να δίνεσαι σε κάτι το οποίο είναι περιστασιακό?Για

Να φτιάξω λάγνες του μυαλού εικόνες να χαϊδευτούμε? Να ζωγραφίσω για να κρύψω την ασχήμια στο φόντο? Να τραγουδήσω για να ξεχάσεις το θόρυβο της πόλης? Να διαλέξω λέξεις μία προς μία να ντύσω τα ψέματα? Τι ομορφιά έχουν τα δάση που δεν ανήκουν σε κανένα? Να τα κάψω κι ότι μείνει να το κάνω κωλόχαρτο? Να τα κτίσω για να μεγαλώσω το εγώ μου? Να σου χορέψω με αντάλλαγμα το κεφάλι σου? Να επινοήσω θεούς να προσκυνήσεις? Είμαι μια γενετική παραφωνία ... ένα παρά φύση λάθος ... εξωγήινο παράγοντα μια διασταύρωση γήινου είδους. Η ελεγεία του ψεύδους ... η αισθητική της καταστροφής ... η σοφία του μηδενός ... ρθει η αναγέννηση του πλανήτη θα «μετά την καταστροφή του αυτό και φροντίζω εγώ γι'αυτό! Αγαπώ να σκοτώνω, μου φέρνει κέρδος και ικανοποίηση, καμιά φορά τρωω τα θύματα μου. Κλάψε να σου σκουπίσω τα δάκρυα! Ονειρέψου να σε ξυπνήσω! Υποτάξου να σε γαμήσω! Αρνήσου να σε βιάσω! Ζήσε να σε σκοτώσω! Κοιτώ ψηλά, είμαι άνθρωπος! Στόχος μου

Όλοι έχουμε βιώσει καταστάσεις που θα προτιμούσαμε να μην είχαμε ζήσει!Υπάρχουν πράγματα που σίγουρα θα θέλαμε να ξεχάσουμε ή ίσως και να μην είχαμε ζήσει ποτέ!Πληγές ανοιχτές που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να επουλώσουμε όμως στο τέλος γίνονται ένα με μας!Ζούμε μ'αυτές και τις σκαλίζουμε καθημερινά προσφέροντας στον εαυτό μας μια αρρωστημένη ηδονή καθώς του προσφέρουμε απλόχειρα μια θλίψη που μας εξτασιάζει.Πολλές φορές πραγματικά απολαμβάνουμε να σκεφτόμαστε αυτό που μας προκαλεί πόνο.Αυτή η αδυναμία του ανθρώπινου μυαλού μας δίνει δύναμη,αυτή η αρρώστια είναι που μας δίνει ζωή μας κάνει να πονάμε..αισθανόμαστε και ζούμε!Ίσως γιατί απο την φύση του ο άνθρωπος είναι αυτοκαταστροφικό ον..λατρεύει τον πόνο σαν τον πιο έκφιλο Θεό που για την λατρεία του θυσιάζεις τα πάντα,γίνεσαι αιμοδιψής και αιμολάτρης!Πιστεύεις στην πληγή σου μέχρι που όλο σου το σώμα σαπίζει μαζί μ'αυτήν!Τα συναισθήματα σου παγώνουν,το μυαλό σου αδειάζει και μένεις εκεί προσπαθώντας να καταλάβεις τα γιατί?Γιατ

Συνεχώς παρατηρώ πως όλα στη ζωή μου κατά έναν παράξενο τρόπο συνδέονται μεταξύ τους!Χωρίς καμία λογική όλα κάνουν έναν κύκλο ο οποίος συνεχίζεται και με κυκλώνει απειλητικά.Πράγματα που είχα πει στο παρελθόν αναιρούνται με γεγονότα που δεν φανταζόμουνα πως θα συνέβαιναν ποτέ.Όντως συμβαίνει ή αρχίζω να τρελαίνομαι?Σας έχει συμβεί και σας έτσι? Ο κόσμος είναι πραγματικά πολύ μικρός και με πνίγει!Εκεί που πάω να γλιτώσω πάντα κάτι γίνεται και με βάζει στο παιχνίδι απορημένη για το τι στο καλό έχει συμβεί..Μαθαίνω πράγματα που ποτέ μου δεν φαντάστηκα πως θα ήξερα,γνωρίζω ανθρώπους-καινούρια πνεύματα-που συνδέονται συνεχώς μεταξύ τους με παράλογα γεγονότα!Το θέμα είναι ότι πολλοί υποστηρίζουν ότι εγώ το κυνηγάω ΚΙ ΟΜΩΣ!Έρχεται τελίως απρόσκλητα και πάλι όλα ανακατατάσσονται και παίρνουν νέα μορφή!Μια όψη παράξενη την οποία ακόμη δεν μπορώ να τοποθετήσω σε κάποια όρια! Δεν είναι τυχαίο που η σελίδα λέγεται κύκλος!Τον ζω αυτό τον παραλογισμό ή είναι όντως η πραγματική ζωή?Στην ροή αυτού του

"Να γυρνάει ρεε να γυρνάει όχι όλο δικό σου είμαστε τόσοι εσύ το "έσκασες"".Μια τζούρα και το μυαλό σου έφυγε για μια στιγμή..όχι όχι δεν μπορεί ακόμα δεν άρχισε..είναι η πρώτη σου φορά.Είχες ακούσει πολλά!Πως έτσι ξεφεύγεις..Έτσι θα'ναι μέχρι το τέλος?Θα'χει τέλος?Θα δείξει..Τραβάς μια ακόμη τα πνευμόνια σου καίνε,βήχεις σαν άρρωστη κομπιάζεις για λίγο!"Έλα ρε μαλάκα μην είσαι κότα" - Ε,ναι μωρέ όλοι το κάνουν, σκέφτεσαι, σιγά και τι θα πάθω είμαι δυνατή εγώ δεν "σκαλώνω" πουθενά δεν κολλάω !-Στην τρίτη τζούρα έχεις ήδη αρχίσει να νιώθεις μια γλυκιά θολούρα,μια ιδανική ζαλάδα..το "φτιάξιμο" ξεκίνησε νομίζω..Λίγες ακόμα και τα φώτα του πάρκου είναι δυνατά και καίνε το δέρμα σου,τα δέντρα χορεύουν γύρω σου επικρατεί μια αθώα κόλαση που θεωρείς παιδική!Γελάς..αυτό το συναίσθημα σε τρομάζει αλλά σ'αρέσει..σε εξιτάρει!Φοβάσαι μικρή?Δεν έχεις δει τίποτα.. Περνάει ο καιρός!Όχι ακόμα δεν έχεις εθιστεί..αν και δεν ξεκολλάει από το μ

Κάθομαι και παρακολουθώ το παιχνίδι των σκιών στον τοίχο του δωματιού μου,απο το αμυδρό φώς της λάμπας σχηματίζονται οι σκιές των μικρών και μεγάλων "ένοικων" του δωματίου μου.Άλλοτε μικρές και παιχνιδιάρικες και άλλοτε μεγάλες και επιβλητικές,απ'αυτές που σε φοβίζουν τα βράδυα οταν ξυπνάς τρομαγμένος απο κάποιον εφιάλτη.Όνειρο ήταν!Αργείς λίγο μέχρι που συνειδητοποιείς ότι δεν είναι αλήθεια ή ίσως να'ναί?Ακόμα φοβάσαι σωστά?Σου΄ρχεται η άγρια επιθυμία να πιπιλίσεις το δάχτυλο σου όπως όταν ήσουν μικρό παιδί,που ακόμα σε φόβιζαν οι κλόουν που να φανταζόσουν όμως ότι όταν μεγαλώσεις θα γίνεις ένας απ'αυτούς..έστω και άθελα σου!ΙΣΩΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ!Έλα μην το σκέφτεσαι και'συ υποκρίνεσαι,παίζεις τον ρόλο σου..Αγαπάς για να αγαπιέσαι και μισείς γιατί είναι το πιο επιθυμητό συναίσθημα..σε κάνει δυνατό και στιγνό!Ονειρεύεσαι γιατί κάποιοι λένε πως είναι ελπιδοφόρο,είναι όμορφο,είναι της μόδας βρε παιδί μου!Είσαι καταθληπτικός γιατί πουλάει,γελάς γι

τελικα αυτη θα'ναι η σημασια του μισους..το να μην ησυχασεις εαν δεν καταστρεψεις καθε κυτταρο που απομενει απο καθε αναμνηση..οι αναμνησεις για μενα τωρα ειναι ζωντανες.εμεις τους δωσαμε ζωη,τις καναμε βωμο και τις προσκυνησαμε τις λατρεψαμε σαν κατι ανωτερο μας διελυσαν με την "θεικη" τους δυναμη.μια δυναμη που εμεις τους δωσαμε ειχαν την δυνατοτητα να μας εξουσιαζουν ισως και αυτες να με ωθησαν να κανω το ιδιο και το ιδιο λαθος.να πεφτω και να ξανασηκωνομαι ενω ηξερα πως θα ξαναπεσω.τις φοβαμαι τις αναμνησεις και κυριως τις ομορφες αυτες που μας κανουμε να ονειρευομαστε να αναπολουμε και να κλαιμε πολλες φορες.οι ασχημες αναμνησεις ειναι ενα ειδος προστασιας μας σκληραγωγουν ομως οι ομορφες μας λιωνουν καθε ιχνος οργης..φοβαμαι.φοβαμαι πως δεν θα ξαναερωτευτω ποναει τοσο πολυ.ειμαι ενα κουβαρι απο σπασμενα νευρα και τοσα πολλα "γιατι" που ενα χρονο μαζευω μεσα μου και απαντησεις δεν εχω.γιατι τα εκανες ολα αυτα? δεν ειμαι αλανθαστη ποτε δεν ημουνα.ξερω τα λαθ