ΚΥΚΛΟΣ

Όλοι έχουμε βιώσει καταστάσεις που θα προτιμούσαμε να μην είχαμε ζήσει!Υπάρχουν πράγματα που σίγουρα θα θέλαμε να ξεχάσουμε ή ίσως και να μην είχαμε ζήσει ποτέ!Πληγές ανοιχτές που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να επουλώσουμε όμως στο τέλος γίνονται ένα με μας!Ζούμε μ'αυτές και τις σκαλίζουμε καθημερινά προσφέροντας στον εαυτό μας μια αρρωστημένη ηδονή καθώς του προσφέρουμε απλόχειρα μια θλίψη που μας εξτασιάζει.Πολλές φορές πραγματικά απολαμβάνουμε να σκεφτόμαστε αυτό που μας προκαλεί πόνο.Αυτή η αδυναμία του ανθρώπινου μυαλού μας δίνει δύναμη,αυτή η αρρώστια είναι που μας δίνει ζωή μας κάνει να πονάμε..αισθανόμαστε και ζούμε!Ίσως γιατί απο την φύση του ο άνθρωπος είναι αυτοκαταστροφικό ον..λατρεύει τον πόνο σαν τον πιο έκφιλο Θεό που για την λατρεία του θυσιάζεις τα πάντα,γίνεσαι αιμοδιψής και αιμολάτρης!Πιστεύεις στην πληγή σου μέχρι που όλο σου το σώμα σαπίζει μαζί μ'αυτήν!Τα συναισθήματα σου παγώνουν,το μυαλό σου αδειάζει και μένεις εκεί προσπαθώντας να καταλάβεις τα γιατί?Γιατ

Συνεχώς παρατηρώ πως όλα στη ζωή μου κατά έναν παράξενο τρόπο συνδέονται μεταξύ τους!Χωρίς καμία λογική όλα κάνουν έναν κύκλο ο οποίος συνεχίζεται και με κυκλώνει απειλητικά.Πράγματα που είχα πει στο παρελθόν αναιρούνται με γεγονότα που δεν φανταζόμουνα πως θα συνέβαιναν ποτέ.Όντως συμβαίνει ή αρχίζω να τρελαίνομαι?Σας έχει συμβεί και σας έτσι? Ο κόσμος είναι πραγματικά πολύ μικρός και με πνίγει!Εκεί που πάω να γλιτώσω πάντα κάτι γίνεται και με βάζει στο παιχνίδι απορημένη για το τι στο καλό έχει συμβεί..Μαθαίνω πράγματα που ποτέ μου δεν φαντάστηκα πως θα ήξερα,γνωρίζω ανθρώπους-καινούρια πνεύματα-που συνδέονται συνεχώς μεταξύ τους με παράλογα γεγονότα!Το θέμα είναι ότι πολλοί υποστηρίζουν ότι εγώ το κυνηγάω ΚΙ ΟΜΩΣ!Έρχεται τελίως απρόσκλητα και πάλι όλα ανακατατάσσονται και παίρνουν νέα μορφή!Μια όψη παράξενη την οποία ακόμη δεν μπορώ να τοποθετήσω σε κάποια όρια! Δεν είναι τυχαίο που η σελίδα λέγεται κύκλος!Τον ζω αυτό τον παραλογισμό ή είναι όντως η πραγματική ζωή?Στην ροή αυτού του

"Να γυρνάει ρεε να γυρνάει όχι όλο δικό σου είμαστε τόσοι εσύ το "έσκασες"".Μια τζούρα και το μυαλό σου έφυγε για μια στιγμή..όχι όχι δεν μπορεί ακόμα δεν άρχισε..είναι η πρώτη σου φορά.Είχες ακούσει πολλά!Πως έτσι ξεφεύγεις..Έτσι θα'ναι μέχρι το τέλος?Θα'χει τέλος?Θα δείξει..Τραβάς μια ακόμη τα πνευμόνια σου καίνε,βήχεις σαν άρρωστη κομπιάζεις για λίγο!"Έλα ρε μαλάκα μην είσαι κότα" - Ε,ναι μωρέ όλοι το κάνουν, σκέφτεσαι, σιγά και τι θα πάθω είμαι δυνατή εγώ δεν "σκαλώνω" πουθενά δεν κολλάω !-Στην τρίτη τζούρα έχεις ήδη αρχίσει να νιώθεις μια γλυκιά θολούρα,μια ιδανική ζαλάδα..το "φτιάξιμο" ξεκίνησε νομίζω..Λίγες ακόμα και τα φώτα του πάρκου είναι δυνατά και καίνε το δέρμα σου,τα δέντρα χορεύουν γύρω σου επικρατεί μια αθώα κόλαση που θεωρείς παιδική!Γελάς..αυτό το συναίσθημα σε τρομάζει αλλά σ'αρέσει..σε εξιτάρει!Φοβάσαι μικρή?Δεν έχεις δει τίποτα.. Περνάει ο καιρός!Όχι ακόμα δεν έχεις εθιστεί..αν και δεν ξεκολλάει από το μ

Κάθομαι και παρακολουθώ το παιχνίδι των σκιών στον τοίχο του δωματιού μου,απο το αμυδρό φώς της λάμπας σχηματίζονται οι σκιές των μικρών και μεγάλων "ένοικων" του δωματίου μου.Άλλοτε μικρές και παιχνιδιάρικες και άλλοτε μεγάλες και επιβλητικές,απ'αυτές που σε φοβίζουν τα βράδυα οταν ξυπνάς τρομαγμένος απο κάποιον εφιάλτη.Όνειρο ήταν!Αργείς λίγο μέχρι που συνειδητοποιείς ότι δεν είναι αλήθεια ή ίσως να'ναί?Ακόμα φοβάσαι σωστά?Σου΄ρχεται η άγρια επιθυμία να πιπιλίσεις το δάχτυλο σου όπως όταν ήσουν μικρό παιδί,που ακόμα σε φόβιζαν οι κλόουν που να φανταζόσουν όμως ότι όταν μεγαλώσεις θα γίνεις ένας απ'αυτούς..έστω και άθελα σου!ΙΣΩΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ!Έλα μην το σκέφτεσαι και'συ υποκρίνεσαι,παίζεις τον ρόλο σου..Αγαπάς για να αγαπιέσαι και μισείς γιατί είναι το πιο επιθυμητό συναίσθημα..σε κάνει δυνατό και στιγνό!Ονειρεύεσαι γιατί κάποιοι λένε πως είναι ελπιδοφόρο,είναι όμορφο,είναι της μόδας βρε παιδί μου!Είσαι καταθληπτικός γιατί πουλάει,γελάς γι

τελικα αυτη θα'ναι η σημασια του μισους..το να μην ησυχασεις εαν δεν καταστρεψεις καθε κυτταρο που απομενει απο καθε αναμνηση..οι αναμνησεις για μενα τωρα ειναι ζωντανες.εμεις τους δωσαμε ζωη,τις καναμε βωμο και τις προσκυνησαμε τις λατρεψαμε σαν κατι ανωτερο μας διελυσαν με την "θεικη" τους δυναμη.μια δυναμη που εμεις τους δωσαμε ειχαν την δυνατοτητα να μας εξουσιαζουν ισως και αυτες να με ωθησαν να κανω το ιδιο και το ιδιο λαθος.να πεφτω και να ξανασηκωνομαι ενω ηξερα πως θα ξαναπεσω.τις φοβαμαι τις αναμνησεις και κυριως τις ομορφες αυτες που μας κανουμε να ονειρευομαστε να αναπολουμε και να κλαιμε πολλες φορες.οι ασχημες αναμνησεις ειναι ενα ειδος προστασιας μας σκληραγωγουν ομως οι ομορφες μας λιωνουν καθε ιχνος οργης..φοβαμαι.φοβαμαι πως δεν θα ξαναερωτευτω ποναει τοσο πολυ.ειμαι ενα κουβαρι απο σπασμενα νευρα και τοσα πολλα "γιατι" που ενα χρονο μαζευω μεσα μου και απαντησεις δεν εχω.γιατι τα εκανες ολα αυτα? δεν ειμαι αλανθαστη ποτε δεν ημουνα.ξερω τα λαθ