Το να γράφεις, είναι φαινομενικά απλό και ακίνδυνο. Η πραγματικότητα διαφέρει κατά την γνώμη μου. Για μένα η συγγραφή ήταν κάτι οριακά ψυχοφθόρο και δύσκολο. Κάτι το οποίο λειτουργούσε σαν μια ανακύκλωση των ατυχιών της ζωής μου και των λάθος επιλογών, με μια μεγάλη δόση εφηβικών ανησυχιών που με καθιστούσαν εκνευριστικά καταθλιπτική. Κακά τα ψέματα, για να γράψεις πρέπει να είσαι ή δυστυχισμένος ή υπερβολικά χαρούμενος, και καθώς το δεύτερο δεν είναι της μοδός, κάποια δίοδο πρέπει να σκεφτούμε κι εμείς, για να σας ενοχλούμε με τα σώψυχά μας. Ναι, μην μου πεις, ξέρω. Η θλίψη, είναι ελκυστική, τα έχουμε πει αυτά και τα έχουμε εμπεδώσει, αηδιαστικά πολύ με τις επιλογές μας, εμπλεκόμενοι στο δίπολο ηδονής - οδύνης. Η προσπάθεια να ξεκινήσω πάλι, να εκφράζομαι γραπτά μου δημιουργεί τρομερό άγχος. Διαβάζοντας ό,τι έχω γράψει στο παρελθόν εντοπίζω τόσο μεγάλες διαφορές, που δεν είμαι σίγουρη αν θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω ξανά στο μέλλον. Κάθε κείμενο, ξερνάει πάνω μου τόνους ανασφάλεια