Είναι απ'αυτά τα απογεύματα που δεν έχεις ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα να κάνεις και μιζεριάζεις.Κοιτάς απελπισμένα γύρω σου για ένα σημάδι που μπορεί έστω να σου ξυπνήσει την δημιουργικότητα και την φαντασία,που είναι αμετάπιστες και δεν σηκώνουν πολλά πολλά τέτοιες ώρες.Ξαπλώνεις μπας και πας να τους κάνεις παρέα.Τίποτα!Οι αισθήσεις στην "τσίτα" και εσύ έρμαιο της διάθεσης σου να πάψεις να σαπίζεις.Ε,τέτοιες είναι οι ώρες που κάνεις τις πιό "φιλοσοφικές" συζητήσεις με τον εαυτό σου..Του στύλ "γιατί να υπάρχει το σχολείο"..όχι,εντάξει ας σοβαρευτώ.Κλείνεις τα μάτια και αναλογίζεσαι.."τι έχω καταφέρει σαν άτομο;" ή "που ανήκω,βρε αδερφέ;"Τελικά μήπως όλα αυτά που κάνουμε είναι πλασματικά";"Μήπως τελικά δεν οι πράξεις μας δεν είναι αυτό που επιθυμούμε άλλα αυτό που θα θέλαμε να επιθυμούμε".Κάνοντας μικρά flash back σε γεγονότα πασχίζεις να τα απαντήσεις..Όλοι έχουν μια προσωπικότητα,ένα image..κάτι.Κι εσύ κι εσύ,πρέπει γιατί το κάν