ΚΥΚΛΟΣ

Λοιπόν,όλα είναι τόσο εύκολα όταν είσαι το θύμα μιας κατάστασης.Γιατί τι πιο απλό από το να κλαψουρίζεις ότι η ζωή είναι άδικη και οι άνθρωποι κακοί.Δέχεσαι απλά ότι φταίει κάποιος άλλος και εσύ κοιτάς απλά να μαζέψεις τα κομμάτια σου.Έλα όμως που ορισμένες φορές και ο θύτης είναι σε πιο σκατά θέση από σένα.Γιατί το πραγματικό πρόβλημα στην ουσία είναι τι οδήγησε τον άλλον στο να φέρεται έτσι.. Πώς μπορεί να υπάρξει μέσα σε μια ανθρώπινη σχέση ισορροπία δεν έχω καταλάβει ακόμη.Γύρω μας εξελίσσονται συνεχώς σχέσεις ισχύος.Έχουμε λοιπόν το θύμα και τον θύτη μας.Οι ρόλοι αυτοί ορισμένες φορές αλλάζουν,γιατί "ρόδα είναι και γυρίζει"(ummm..αι στο διάολο).ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΡΜΟΝΙΑ???Γιατί στην τελική και το θύμα πληγώνεται και ο θύτης γεμίζει ενοχές.(Εάν μπορεί να αισθανθεί ακόμη).Και το χειρότερο είναι πως υπάρχουν άνθρωποι γεννημένοι θύματα και άλλοι γεννημένοι δράστες,αυτό κι αν είναι άδικο.ΞΥΠΝΑ. Βέβαια,μπορείς να το δεις και από την οπτική γωνία του παιχ

Lighting up a smoke I've got this feeling inside me Don't feel too good If I close my eyes And fell asleep in this layby Would it all subside The fever pushing the day by Motor window wind I could do with some fresh air Can't breathe too well..

...Δεν σταματάω να σκέφτομαι. Δεν μπορώ να μην κάνω παρανοικά σενάρια με το μυαλό μου. Δεν στερούμαι τα όνειρα.Δεν περνάει μια μέρα να που μην μελαγχολήσω. Δεν μπορώ να αποφασίσω εαν η μοναξιά μου ταιριάζει. Δεν σταματάω να κριτικάρω. Δεν αγαπάω πάντα τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να βλέπω παιδικά και να μην κλάψω. Δεν ησυχάζω μέχρι να βρω το τραγούδι που άκουσα στο ράδιο και μ'άρεσε.Δεν γίνεται να μην αγχωθώ σε ένα χώρο με πολύ κόσμο-πνίγομαι-. Δεν έχω σταματήσει να φοβάμαι τους ανθρώπους. Δεν έχω μάθει να κρατάω κακίες. Δεν κρατάω απόσταση απ'ό,τι με πλήγωσε. Δεν μετανιώνω για τα λάθη μου. Δεν ξέχασα. Δεν μπορώ να αποβάλλω την ανασφάλεια μου. Δεν σταματάω να γελάω και να χαίρομαι όταν είμαι μαζί σας. Δεν σταματάω να ψάχνομαι. Δεν μ'αρέσει το ρόζ. Δεν γίνεται να μην πλάθω ιστορίες με το μυαλό μου. Δεν θα σταματήσω να τσακώνομαι με την γάτα της Δανάης και μετά να την χαιδεύω. Δεν λέω όχι στις νυχτερινές βόλτες στο κέντρο. Δεν μπορώ να μην χαμογελάσω ανεπαίσθητα όταν ακούω ένα τ

Και η ανθρώπινη μοναξιά μεγαλώνει,γίνεται ανυπόφορος εφιάλτης..

Καθώς οι μέρες πλησιάζουν,μην πω ότι έφτασαν κιόλας το σκέφτομαι όλο και περισσότερο.Μπορεί και να αναγκάζω τον εαυτό μου να το σκεφτεί λόγο ανάγκης.Όλο κάτι λείπει,ή τέλος πάντων εγώ η ίδια δημιουργώ την ανάγκη να λείπει κάτι.Γιατί κακά τα ψέματα ποτέ δεν αρκούμαστε σ'αυτά που έχουμε και κατά έναν περίεργο τρόπο πάντα αναζητούμε το παρελθόν.Έτσι δεν είναι? Ίσως το παρόν να μας προσφέρει περισσότερα όμως πάντοτε ζητάμε πίσω αυτό που χάσαμε.Είναι όμως μια πραγματική ανάγκη ή μια φτιαχτή ανάγκη που μας στοιχειώνει το μυαλό?Φαντάσματα του παρελθόντος πεσ'τα όμως αν και τόσο μακρινά τόσο επικίνδυνα,σου χαλάνε αμέσως την διάθεση δημιουργώντας σου μια αίσθηση γλυκόπικρης νοσταλγίας.Πόσες φορές βλέπουμε παλιές φωτογραφίες,νιώθουμε ένα μικρό σφύξιμο στο στομάχι και μας γοητεύει μονάχα το γεγονός ότι οι εικονιζόμενες σκηνές ανήκουν στο παρελθόν.Δεν έχουμε την πολυτέλεια να τις αγγίξουμε στην πραγματικότητα και στην τελική τελείωσαν.Μανιωδώς συγκρίνουμε το παρόν με το παρελθόν εξιδανικε

Ας θίξουμε ένα πρόβλημα που απασχολεί περίπου το χμμ.. ας πούμε τον μισό πληθυσμό του πλανήτη: ΑΝΤΡΕΣ. (πεταμένα λεφτά που λένε οι απανταχού χαροκαμμένες). Αγαπητή αναγνώστρια λοιπόν,(οι αναγνώστες θα με έχετε ήδη μισίσει και θα σκεφτήκατε :ποοο μια ακόμη ψευτοφεμινίστρα που θα μας κράξει) ΟΟΟΧΙ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ.. υπάρχει σχέδιο! Καταρχάς,αν πάρουμε ως δεδομένο ότι έχετε κάτι μέσα στο κεφάλι σας (η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία γαμώ) αφήστε μας να καταλάβουμε ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ!Είναι σημαντική λεπτομέρεια για να μπορέσουμε έστω και μια φορά να μην τα ρίξουμε όλα αναισθησία που σας βολοδέρνει!Ναι συμφωνώ πως δεν είστε όλοι ίδιοι,οι διαφορετικοί όμως σίγουρα έχουν σταλέι εσκεμένα στην Σελήνη με διαστημόπλοιο για να μην τους βρίσκουμε (να το να το το σχέδιο). Απο πού να ξεκινήσω απο τις ηλίθιες ατάκες που καιρό ακούω και μου πέφτει το μαλλί?Από τις τάσεις φυγής που σας πιάνουν συνεχώς,και πάνε παρέα με τις κυκλοθυμίες σας που μας αφήνουν σαστισμένες να αναρωτιόμαστε ΤΙ ΛΑΘΟΣ ΕΚΑΝΑ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΤΣΑΝ

Όλα καλά θα πάνε..έτσι; " Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά γίνεται ο κόσμος γυάλινα κομμάτια μα έτσι όπως με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια ο πόνος έστω και για λίγο σταματάει "

Τέταρτο ή πέμπτο τρένο που περνάει.Έχασα το μέτρημα.Ο καιρός συνεχίζει να συμβαδίζει με την διάθεσή μου.Ούτε αυτός δεν μου κάνει το χατήρι να ομορφύνει λίγο παραπάνω.Παγερός κι απόλυτος,όπως οι αποφάσεις σας.Μονάχα μερικά αχνά τιτιβήσματα πουλιών,παγιδευμένων σαν και μένα.Άνθρωπο δίπλα μου με κοιτούν και δείχνουν να ενδιαφέρονται για την παράξενη φιγούρα μου.Καλό σημάδι,δεν είμαι τελείως αόρατη ακόμη.Ξέρω,ακόμα ένα μελαγχολικό δοκίμιο σαν όλα τ'άλλα.Ντρέπομαι που δεν είμαι προτότυπη,άλλα γράφουμε ό,τι νιώθουμε σωστά?Συνωστισμός πάνω στην γέφυρα και το κρύο καλά κρατεί.Ένας,ένας κρύβεστε σαν τις ακτίνες του ηλίου.Ίσως να ξαναρθέιτε όταν κι αυτός αποφασίσει να φανεί μέσα στο γκρίζο να με ζεστάνει,σαν το δήθεν ενδιαφέρον σας.Πόση απόγνωση μπορεί να κρύφτει σε μια ψυχή,πόσο κρυγαλέα μπορεί να φωνάξει "Βοήθεια" ένα χαμόγελο.Αλλά,βλέπεις δεν έχω την πολυτέλεια να εξηγήσω και πολλά."Δεν θα σ'ακούσουν ό,τι κι αν τους πεις είναι κατα της λογικής".Ξέρεις καλά πως οι &

Σε μια πόλη που είμαστε όλοι,γαμώτο,τόσο μα τόσο μόνοι.Σε μια πόλη που το τσιγάρο είναι η μοναδική και υπαρκτή συντροφιά και το ποτό ο μόνος δρόμος διαφυγής,γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο πολυάσχολοι,αδιαφορούν και βολεύονται.Σε μια πόλη που κυριαρχεί η ανισότητα-η τρέλα και τα χαμόγελα δεν φτάνουν πια για να μας σώσουν.Σε μια πόλη που οι προβληματισμοί και το άνχος πνίγονται στο καυσαέριο και σε έναν βουβό λυγμό που αρρωσταίνει την τις αισθήσεις και την σκέψη μας.Εδώ που οι άνθρωποι δεν συγχωρούν πια.Σ'αυτή την πόλη μας φυλάκισαν καταραμένους-ζωντανούς νεκρούς να ζήσουμε και να χτίσουμε τα πολύχρωμα όνειρά μας που μάταια προσπαθούν και δαύτα να ντύσουν την μαυρίλα της.Ξέρω.."Σφύριξε χαρούμενα,ΜΠΟΡΕΙΣ,δες την φωτεινή πλευρά της ζωής".ΟΧΙ,δεν μπορώ.Όταν ξέρω πως κάθε λεπτό που περνάει άνθρωποι,παιδιά,αρρωσταίνουν και πεθαίνουν σιγανά.Ά λλοι παραιτούνται απο την μάχη με τη ζωη και λυτρώνονται.Άλλοι δεν έχουν τροφή και στέγη.Και το πιο οδυνηρό ,άλλοι δεν έχουν κάποιον να τους