Σε μια πόλη που είμαστε όλοι,γαμώτο,τόσο μα τόσο μόνοι.Σε μια πόλη που το τσιγάρο είναι η μοναδική και υπαρκτή συντροφιά και το ποτό ο μόνος δρόμος διαφυγής,γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο πολυάσχολοι,αδιαφορούν και βολεύονται.Σε μια πόλη που κυριαρχεί η ανισότητα-η τρέλα και τα χαμόγελα δεν φτάνουν πια για να μας σώσουν.Σε μια πόλη που οι προβληματισμοί και το άνχος πνίγονται στο καυσαέριο και σε έναν βουβό λυγμό που αρρωσταίνει την τις αισθήσεις και την σκέψη μας.Εδώ που οι άνθρωποι δεν συγχωρούν πια.Σ'αυτή την πόλη μας φυλάκισαν καταραμένους-ζωντανούς νεκρούς να ζήσουμε και να χτίσουμε τα πολύχρωμα όνειρά μας που μάταια προσπαθούν και δαύτα να ντύσουν την μαυρίλα της.Ξέρω.."Σφύριξε χαρούμενα,ΜΠΟΡΕΙΣ,δες την φωτεινή πλευρά της ζωής".ΟΧΙ,δεν μπορώ.Όταν ξέρω πως κάθε λεπτό που περνάει άνθρωποι,παιδιά,αρρωσταίνουν και πεθαίνουν σιγανά.Ά λλοι παραιτούνται απο την μάχη με τη ζωη και λυτρώνονται.Άλλοι δεν έχουν τροφή και στέγη.Και το πιο οδυνηρό ,άλλοι δεν έχουν κάποιον να τους