Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Μπέρδεμα

Μπερδεύω και μπερδεύομαι. Συμμετάσχω και διατηρώ μπερδεμένες καταστάσεις. 'Ομως, πότε μια κατάσταση θεωρείται μπερδεμένη? Ποιός την κάνει μπερδεμένη και κυρίως πώς ξεμπερδεύεις το κουβάρι? Εγώ μπερδεύω, εσύ μπερδεύεις, αυτός μπερδεύει, εμείς μπερδευόμαστε κι εγώ... εγώ μπερδεύομαι για όλους σας μαζί! Απλά, γρήγορα κι ανεξέλεγκτα. Κανείς δεν έχει διάθεση να ξεμπερδέψει, όμως τίποτε. Βέβαια, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε πως το μπέρδεμα είναι απόλυτα υποκειμενικό, ιδιαιτέρως στις ανθρώπινες σχέσεις. Το δικό σου το μπέρδεμα δεν με αγγίζει. Μου φαίνεται ανούσιο και χαζό. Είναι εύκολο να το ξεμπερδέψω, καθώς εγώ δεν μπλέκομαι με σας, είμαι ο παρατηρητής σας. Κι όμως δεν ξεμπλέκεσαι έτσι εύκολα, έτσι? Μπορώ να σου δώσω εκατοντάδες λύσεις στον γρίφο σου, μα εσύ να μένεις πιο μπερδεμένος από ποτε. Η πολυπλοκότητα της απλής σου κατάστασης απορροφάει τα πάντα και η λογική λακίζει. Αντίστοιχα όσον αφορά το δικό μου μπέρδεμα, όταν το ξεγυμνώνω και το αναλύω, φαντάζει τόσο εύκολο κι απλό ν
Πρόσφατες αναρτήσεις

Back in the game (?)

Το να γράφεις, είναι φαινομενικά απλό και ακίνδυνο. Η πραγματικότητα διαφέρει κατά την γνώμη μου. Για μένα η συγγραφή ήταν κάτι οριακά ψυχοφθόρο και δύσκολο. Κάτι το οποίο λειτουργούσε σαν μια ανακύκλωση των ατυχιών της ζωής μου και των λάθος επιλογών, με μια μεγάλη δόση εφηβικών ανησυχιών που με καθιστούσαν εκνευριστικά καταθλιπτική. Κακά τα ψέματα, για να γράψεις πρέπει να είσαι ή δυστυχισμένος ή υπερβολικά χαρούμενος, και καθώς το δεύτερο δεν είναι της μοδός, κάποια δίοδο πρέπει να σκεφτούμε κι εμείς, για να σας ενοχλούμε με τα σώψυχά μας. Ναι, μην μου πεις, ξέρω. Η θλίψη, είναι ελκυστική, τα έχουμε πει αυτά και τα έχουμε εμπεδώσει, αηδιαστικά πολύ με τις επιλογές μας, εμπλεκόμενοι στο δίπολο ηδονής - οδύνης. Η προσπάθεια να ξεκινήσω πάλι, να εκφράζομαι γραπτά μου δημιουργεί τρομερό άγχος. Διαβάζοντας ό,τι έχω γράψει στο παρελθόν εντοπίζω τόσο μεγάλες διαφορές, που δεν είμαι σίγουρη αν θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω ξανά στο μέλλον. Κάθε κείμενο, ξερνάει πάνω μου τόνους ανασφάλεια

Let the game begin.

Σιχαίνομαι πολλά πράματα.Από το κοτόπουλο μέχρι την αμηχανία σε μια πρώτη συνάντηση.Περισσότερο όμως,αρχίζω να αποστρέφομαι το ανθρώπινο γένος.Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις και τώρα που το καλοσκέφτομαι ίσως απλά να μας λυπάμαι.. Δεν ενοχλούμαι από τα κλασσικά όπως η κακία και το ψέμα..ε αυτά τα μπούχτισα,έπαθα ανοσία..Το πιο νοσηρό απ'όλα είναι το παιχνίδι που γουστάρουμε να παίζουμε με τους υπόλοιπους ανθρώπους.Βρίσκουμε ένα υποψήφιο θύμα ασθενέστερο από εμάς ψυχικά συνήθως και τσάαααααακ είμαστε έτοιμοι να εκτοξεύσουμε κάθε κόμπλεξ και ανασφάλεια μας πάνω του. Έτσι, οι ανθρώπινες σχέσεις μετατρέπονται σε πεδία μάχης.Οι "αντίπαλοι" οπλίζονται με τις χειρότερες αναμνήσεις τους και ό,τι απωθημένο έχει μεγαλώσει μέσα τους και έχει σαπίσει,και..ας επικρατήσει ο καλύτερος!Ο πιο αναίσθητος ή καλύτερα ο πιο καταπιεσμένος κερδίζει..και όποιος τολμήσει να αισθανθεί χάνει αυτομάτως.Η ευχαρίστηση κάθε φορά που μία μάχη κερδίζεται από κάποιον από τους δύο κατά την διάρκεια το

Δεν συγχωρεί το Κάρμα?

Λοιπόν πάντα πίστευα ότι τα κάθε ενέργεια μας έχει συγκεκριμένες συνέπειες ανάλογα με το ποιόν της.Κάθε κακό που κάνουμε επιστρέφει σε εμάς είτε σε μεγαλύτερο βαθμό είτε σε λιγότερο.Οι συνέπειες πάντα υπάρχουν όμως.Σαν μια ανακύκλωση πράξεων.. Ε,πραγματικά τώρα που το παρατηρώ μόνο οι δικές μου κακές πράξεις πληρώνονται και πάντα με τις χείριστες συνέπειες.Τα πάντα στρέφονται τόσο πολύ εναντίον μου που στο τέλος όχι μόνο μετανιώνω για την κακία αλλά σιχαίνομαι και τον εαυτό μου..αρρωσταίνω.Λοιπόν εσείς που μου καταστρέφεται την ζωή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να αισθάνεται γιατί πάντα μένετε ατιμώρητοι?Εσείς που γελάτε όταν είμαι δυστυχισμένη γιατί δεν διαλύεστε όπως ορίζει η λογική?Μπορεί να μαι εγώ το θύμα τελικά..ένα θύμα τον περιστάσεων.Βέβαια μπορεί απλά να μην ήρθε η ώρα σας να νιώσετε αυτά που ένιωθα.. Ωστόσο τουλάχιστον εγώ ξέρω ποιά είμαι και δεν κρύβομαι πίσω από προσωπεία υπέρμετρης καλοσύνης για να ξεγελάσω τον οποιονδήποτε.Είμαι εγώ που κάνω λάθη,εγώ που γίνομαι κακ

Χαπάκι

Λοιπόν,όλα είναι τόσο εύκολα όταν είσαι το θύμα μιας κατάστασης.Γιατί τι πιο απλό από το να κλαψουρίζεις ότι η ζωή είναι άδικη και οι άνθρωποι κακοί.Δέχεσαι απλά ότι φταίει κάποιος άλλος και εσύ κοιτάς απλά να μαζέψεις τα κομμάτια σου.Έλα όμως που ορισμένες φορές και ο θύτης είναι σε πιο σκατά θέση από σένα.Γιατί το πραγματικό πρόβλημα στην ουσία είναι τι οδήγησε τον άλλον στο να φέρεται έτσι.. Πώς μπορεί να υπάρξει μέσα σε μια ανθρώπινη σχέση ισορροπία δεν έχω καταλάβει ακόμη.Γύρω μας εξελίσσονται συνεχώς σχέσεις ισχύος.Έχουμε λοιπόν το θύμα και τον θύτη μας.Οι ρόλοι αυτοί ορισμένες φορές αλλάζουν,γιατί "ρόδα είναι και γυρίζει"(ummm..αι στο διάολο).ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΡΜΟΝΙΑ???Γιατί στην τελική και το θύμα πληγώνεται και ο θύτης γεμίζει ενοχές.(Εάν μπορεί να αισθανθεί ακόμη).Και το χειρότερο είναι πως υπάρχουν άνθρωποι γεννημένοι θύματα και άλλοι γεννημένοι δράστες,αυτό κι αν είναι άδικο.ΞΥΠΝΑ. Βέβαια,μπορείς να το δεις και από την οπτική γωνία του παιχ

Heartattack in a Layby

Lighting up a smoke I've got this feeling inside me Don't feel too good If I close my eyes And fell asleep in this layby Would it all subside The fever pushing the day by Motor window wind I could do with some fresh air Can't breathe too well..

Άρνηση

...Δεν σταματάω να σκέφτομαι. Δεν μπορώ να μην κάνω παρανοικά σενάρια με το μυαλό μου. Δεν στερούμαι τα όνειρα.Δεν περνάει μια μέρα να που μην μελαγχολήσω. Δεν μπορώ να αποφασίσω εαν η μοναξιά μου ταιριάζει. Δεν σταματάω να κριτικάρω. Δεν αγαπάω πάντα τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να βλέπω παιδικά και να μην κλάψω. Δεν ησυχάζω μέχρι να βρω το τραγούδι που άκουσα στο ράδιο και μ'άρεσε.Δεν γίνεται να μην αγχωθώ σε ένα χώρο με πολύ κόσμο-πνίγομαι-. Δεν έχω σταματήσει να φοβάμαι τους ανθρώπους. Δεν έχω μάθει να κρατάω κακίες. Δεν κρατάω απόσταση απ'ό,τι με πλήγωσε. Δεν μετανιώνω για τα λάθη μου. Δεν ξέχασα. Δεν μπορώ να αποβάλλω την ανασφάλεια μου. Δεν σταματάω να γελάω και να χαίρομαι όταν είμαι μαζί σας. Δεν σταματάω να ψάχνομαι. Δεν μ'αρέσει το ρόζ. Δεν γίνεται να μην πλάθω ιστορίες με το μυαλό μου. Δεν θα σταματήσω να τσακώνομαι με την γάτα της Δανάης και μετά να την χαιδεύω. Δεν λέω όχι στις νυχτερινές βόλτες στο κέντρο. Δεν μπορώ να μην χαμογελάσω ανεπαίσθητα όταν ακούω ένα τ