Μπερδεύω και μπερδεύομαι. Συμμετάσχω και διατηρώ μπερδεμένες καταστάσεις. 'Ομως, πότε μια κατάσταση θεωρείται μπερδεμένη? Ποιός την κάνει μπερδεμένη και κυρίως πώς ξεμπερδεύεις το κουβάρι? Εγώ μπερδεύω, εσύ μπερδεύεις, αυτός μπερδεύει, εμείς μπερδευόμαστε κι εγώ... εγώ μπερδεύομαι για όλους σας μαζί! Απλά, γρήγορα κι ανεξέλεγκτα. Κανείς δεν έχει διάθεση να ξεμπερδέψει, όμως τίποτε. Βέβαια, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε πως το μπέρδεμα είναι απόλυτα υποκειμενικό, ιδιαιτέρως στις ανθρώπινες σχέσεις. Το δικό σου το μπέρδεμα δεν με αγγίζει. Μου φαίνεται ανούσιο και χαζό. Είναι εύκολο να το ξεμπερδέψω, καθώς εγώ δεν μπλέκομαι με σας, είμαι ο παρατηρητής σας. Κι όμως δεν ξεμπλέκεσαι έτσι εύκολα, έτσι? Μπορώ να σου δώσω εκατοντάδες λύσεις στον γρίφο σου, μα εσύ να μένεις πιο μπερδεμένος από ποτε. Η πολυπλοκότητα της απλής σου κατάστασης απορροφάει τα πάντα και η λογική λακίζει. Αντίστοιχα όσον αφορά το δικό μου μπέρδεμα, όταν το ξεγυμνώνω και το αναλύω, φαντάζει τόσο εύκολο κι απλό ν
Το να γράφεις, είναι φαινομενικά απλό και ακίνδυνο. Η πραγματικότητα διαφέρει κατά την γνώμη μου. Για μένα η συγγραφή ήταν κάτι οριακά ψυχοφθόρο και δύσκολο. Κάτι το οποίο λειτουργούσε σαν μια ανακύκλωση των ατυχιών της ζωής μου και των λάθος επιλογών, με μια μεγάλη δόση εφηβικών ανησυχιών που με καθιστούσαν εκνευριστικά καταθλιπτική. Κακά τα ψέματα, για να γράψεις πρέπει να είσαι ή δυστυχισμένος ή υπερβολικά χαρούμενος, και καθώς το δεύτερο δεν είναι της μοδός, κάποια δίοδο πρέπει να σκεφτούμε κι εμείς, για να σας ενοχλούμε με τα σώψυχά μας. Ναι, μην μου πεις, ξέρω. Η θλίψη, είναι ελκυστική, τα έχουμε πει αυτά και τα έχουμε εμπεδώσει, αηδιαστικά πολύ με τις επιλογές μας, εμπλεκόμενοι στο δίπολο ηδονής - οδύνης. Η προσπάθεια να ξεκινήσω πάλι, να εκφράζομαι γραπτά μου δημιουργεί τρομερό άγχος. Διαβάζοντας ό,τι έχω γράψει στο παρελθόν εντοπίζω τόσο μεγάλες διαφορές, που δεν είμαι σίγουρη αν θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω ξανά στο μέλλον. Κάθε κείμενο, ξερνάει πάνω μου τόνους ανασφάλεια