Σιχαίνομαι πολλά πράματα.Από το κοτόπουλο μέχρι την αμηχανία σε μια πρώτη συνάντηση.Περισσότερο όμως,αρχίζω να αποστρέφομαι το ανθρώπινο γένος.Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις και τώρα που το καλοσκέφτομαι ίσως απλά να μας λυπάμαι.. Δεν ενοχλούμαι από τα κλασσικά όπως η κακία και το ψέμα..ε αυτά τα μπούχτισα,έπαθα ανοσία..Το πιο νοσηρό απ'όλα είναι το παιχνίδι που γουστάρουμε να παίζουμε με τους υπόλοιπους ανθρώπους.Βρίσκουμε ένα υποψήφιο θύμα ασθενέστερο από εμάς ψυχικά συνήθως και τσάαααααακ είμαστε έτοιμοι να εκτοξεύσουμε κάθε κόμπλεξ και ανασφάλεια μας πάνω του. Έτσι, οι ανθρώπινες σχέσεις μετατρέπονται σε πεδία μάχης.Οι "αντίπαλοι" οπλίζονται με τις χειρότερες αναμνήσεις τους και ό,τι απωθημένο έχει μεγαλώσει μέσα τους και έχει σαπίσει,και..ας επικρατήσει ο καλύτερος!Ο πιο αναίσθητος ή καλύτερα ο πιο καταπιεσμένος κερδίζει..και όποιος τολμήσει να αισθανθεί χάνει αυτομάτως.Η ευχαρίστηση κάθε φορά που μία μάχη κερδίζεται από κάποιον από τους δύο κατά την διάρκεια το