Σε μια πόλη που είμαστε όλοι,γαμώτο,τόσο μα τόσο μόνοι.Σε μια πόλη που το τσιγάρο είναι η μοναδική και υπαρκτή συντροφιά και το ποτό ο μόνος δρόμος διαφυγής,γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο πολυάσχολοι,αδιαφορούν και βολεύονται.Σε μια πόλη που κυριαρχεί η ανισότητα-η τρέλα και τα χαμόγελα δεν φτάνουν πια για να μας σώσουν.Σε μια πόλη που οι προβληματισμοί και το άνχος πνίγονται στο καυσαέριο και σε έναν βουβό λυγμό που αρρωσταίνει την τις αισθήσεις και την σκέψη μας.Εδώ που οι άνθρωποι δεν συγχωρούν πια.Σ'αυτή την πόλη μας φυλάκισαν καταραμένους-ζωντανούς νεκρούς να ζήσουμε και να χτίσουμε τα πολύχρωμα όνειρά μας που μάταια προσπαθούν και δαύτα να ντύσουν την μαυρίλα της.Ξέρω.."Σφύριξε χαρούμενα,ΜΠΟΡΕΙΣ,δες την φωτεινή πλευρά της ζωής".ΟΧΙ,δεν μπορώ.Όταν ξέρω πως κάθε λεπτό που περνάει άνθρωποι,παιδιά,αρρωσταίνουν και πεθαίνουν σιγανά.Άλλοι παραιτούνται απο την μάχη με τη ζωη και λυτρώνονται.Άλλοι δεν έχουν τροφή και στέγη.Και το πιο οδυνηρό ,άλλοι δεν έχουν κάποιον να τους χαρίσει μια καλημέρα,έναν γλυκό λόγο να πιαστούν για να γλιτώσουν.Που οι "συνάνθρωποι" τους κοιτούν γεμάτοι περιφρόνηση και χλευασμό,χαμένοι κι'αυτοί στο δικό τους ακραίο παραμύθι,που στην τελική δεν εξελίχθηκε όπως της Σταχτοπούτας και το Happy end δεν φαίνεται στον ορίζοντα.Σ'έναν ορίζοντα λουσμένο στο αίμα εκατομμύρια αθώων που χάνονται στο βωμό σκοπιμοτήτων και βίαιων απαιτήσεων.Κεντημένο με τις κραυγές των τρομαγμένων.Όχι σου λέω,δεν μπορώ να σκεφτώ πλεον λουλούδια και ροζ οπτασίες.Με κούρασε αυτή η υποκριτική συμπεριφορά των ανθρώπων,που κατασκευάζουν χαμόγελα και αψεγάδιαστες ανθρώπινες σχέσεις προς πώληση.Θα σκεφτείς:"Είσαι παρανοική".Το ξέρω.Δεν παραιτούμαι όμως.Ακόμα..Τα ψέματα σου δεν έφεραν σε ολοκληρωτική σήψη την ψυχή μου.Ίσως να αγοράσω λίγα παραπάνω χαμόγελα αυτή την εποχή.Ο εαυτός μου,μόνο..Να,νιώθω ότι χανόμαστε ξέρεις..νομίζω.Και εσύ αργείς.Γιατί αργείς;Μεταμορφώθηκαν πάλι,αυτοί και τα μάτια τους είναι κόκκινα και κοιτάζουν λαίμαργα.Έλα!!Έχω αρχίσει να αισθάνομαι ξανά και η βροχή δεν λέει να σταματήσει..