Καθώς οι μέρες πλησιάζουν,μην πω ότι έφτασαν κιόλας το σκέφτομαι όλο και περισσότερο.Μπορεί και να αναγκάζω τον εαυτό μου να το σκεφτεί λόγο ανάγκης.Όλο κάτι λείπει,ή τέλος πάντων εγώ η ίδια δημιουργώ την ανάγκη να λείπει κάτι.Γιατί κακά τα ψέματα ποτέ δεν αρκούμαστε σ'αυτά που έχουμε και κατά έναν περίεργο τρόπο πάντα αναζητούμε το παρελθόν.Έτσι δεν είναι? Ίσως το παρόν να μας προσφέρει περισσότερα όμως πάντοτε ζητάμε πίσω αυτό που χάσαμε.Είναι όμως μια πραγματική ανάγκη ή μια φτιαχτή ανάγκη που μας στοιχειώνει το μυαλό?Φαντάσματα του παρελθόντος πεσ'τα όμως αν και τόσο μακρινά τόσο επικίνδυνα,σου χαλάνε αμέσως την διάθεση δημιουργώντας σου μια αίσθηση γλυκόπικρης νοσταλγίας.Πόσες φορές βλέπουμε παλιές φωτογραφίες,νιώθουμε ένα μικρό σφύξιμο στο στομάχι και μας γοητεύει μονάχα το γεγονός ότι οι εικονιζόμενες σκηνές ανήκουν στο παρελθόν.Δεν έχουμε την πολυτέλεια να τις αγγίξουμε στην πραγματικότητα και στην τελική τελείωσαν.Μανιωδώς συγκρίνουμε το παρόν με το παρελθόν εξιδανικεύοντας τα περασμένα ως κάτι το εξωπραγματικό,την απόλυτη ευτυχία ξεχνώντας τα προβλήματα που όντως υπήρχαν.Ειδικά στο θέμα της αγάπης διαγράφουμε κάθε ίχνος πόνου κάθε δάκρυ ζητώντας πίσω αυτό το "τέλειο" που χάσαμε ακριβώς γιατί είναι τελείως μακρινό.Κι εγώ κυρίως είμαι προσκολημένη σ'ένα παρελθόν μόνο γιατί δεν μπορώ να δω πόσο υπέροχα μπορώ να χρωματίσω την ζωή μου.Το παρόν,το μέλλον.. Και το λυπηρό είναι ότι η ζωή είναι τόσο μικρή και ακαριαία που ξεχνάμε να ζήσουμε,μένωντας πίσω σκαλίζοντας πληγές για να καθησυχαστούμε πως υπάρχουν ακόμα αναμνήσεις,οι οποίες θεωρητικά θα μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα σ'ένα γκρίζο παρόν.Σ'ένα παρόν που εμείς οι ίδιοι δεν προσπαθήσαμε να του δώσουμε μια ευκαιρία να κάνει την ανατροπή του θάβωντας τα μακρινά σ'ένα "μνήμα" όμορφο και ξεχασμένο στο πίσω μέρος του μυαλού μας.Λοιπόν όποιον ενδοιασμό κι αν είχα ότι αυτό το καλοκαίρι δεν θα'ναι σαν αυτό το μακρινό εξαλύφθηκε.Στο χέρι μας είναι να ξεπεράσουμε τα περασμένα και θα το κάνουμε έτσι δεν είναι?Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που η ζωή προχωράει μόνο μπροστά..
Μπερδεύω και μπερδεύομαι. Συμμετάσχω και διατηρώ μπερδεμένες καταστάσεις. 'Ομως, πότε μια κατάσταση θεωρείται μπερδεμένη? Ποιός την κάνει μπερδεμένη και κυρίως πώς ξεμπερδεύεις το κουβάρι? Εγώ μπερδεύω, εσύ μπερδεύεις, αυτός μπερδεύει, εμείς μπερδευόμαστε κι εγώ... εγώ μπερδεύομαι για όλους σας μαζί! Απλά, γρήγορα κι ανεξέλεγκτα. Κανείς δεν έχει διάθεση να ξεμπερδέψει, όμως τίποτε. Βέβαια, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε πως το μπέρδεμα είναι απόλυτα υποκειμενικό, ιδιαιτέρως στις ανθρώπινες σχέσεις. Το δικό σου το μπέρδεμα δεν με αγγίζει. Μου φαίνεται ανούσιο και χαζό. Είναι εύκολο να το ξεμπερδέψω, καθώς εγώ δεν μπλέκομαι με σας, είμαι ο παρατηρητής σας. Κι όμως δεν ξεμπλέκεσαι έτσι εύκολα, έτσι? Μπορώ να σου δώσω εκατοντάδες λύσεις στον γρίφο σου, μα εσύ να μένεις πιο μπερδεμένος από ποτε. Η πολυπλοκότητα της απλής σου κατάστασης απορροφάει τα πάντα και η λογική λακίζει. Αντίστοιχα όσον αφορά το δικό μου μπέρδεμα, όταν το ξεγυμνώνω και το αναλύω, φαντάζει τόσο εύκολο κι απλό ν